تغییرات تکنیکی در سطوح مختلف
دویدن در زمین صاف به تکنیک یکنواخت نیاز دارد. در شیب‌ها، الگوی حرکتی کاملاً تغییر می‌کند. سربالایی نیازمند گام‌های کوتاه و سریع است. سراشیبی کنترل و تعادل بیشتری می‌طلبد. زاویه بدن نسبت به زمین در شیب‌ها متفاوت است. در سربالایی، خم شدن جزئی به جلو ضروری است. در سراشیبی، حفظ راستای طبیعی بدن اهمیت دارد. این تفاوت‌ها نیاز به تمرین و تطبیق دارد.

مصرف انرژی در شرایط مختلف
سربالایی انرژی بیشتری نسبت به سطح صاف مصرف می‌کند. افزایش مصرف انرژی ممکن است تا ۵۰ درصد باشد. سراشیبی نیاز به انرژی کمتری دارد. اما کنترل حرکت در سراشیبی خود انرژی‌بر است. در زمین صاف، مصرف انرژی ثابت‌تر است. شیب‌ها باعث نوسان در مصرف انرژی می‌شوند. تنظیم سرعت در شیب‌ها برای بهینه‌سازی انرژی ضروری است. این تنظیمات به تجربه نیاز دارد.

درگیری عضلانی متفاوت
در زمین صاف، عضلات به صورت متعادل کار می‌کنند. سربالایی عضلات جلوی ران را بیشتر درگیر می‌کند. سراشیبی فشار بر عضلات پشت ران را افزایش می‌دهد. این تفاوت ممکن است باعث خستگی موضعی شود. در زمین صاف، توزیع فشار متعادل‌تر است. دویدن مکرر در شیب می‌تواند عدم تعادل ایجاد کند. تقویت همه گروه‌های عضلانی ضروری است. تمرینات جبرانی از آسیب جلوگیری می‌کند.

تأثیر بر سیستم قلبی
سربالایی ضربان قلب را به شدت افزایش می‌دهد. این افزایش ممکن است تا ۲۰ ضربه بیشتر باشد. سراشیبی ضربان را کاهش می‌دهد. اما سیستم عصبی فعال‌تر می‌شود. در زمین صاف، ضربان ثابت‌تر باقی می‌ماند. شیب‌های متناوب تمرین خوبی برای قلب هستند. این روش ظرفیت هوازی را بهبود می‌بخشد. برای مبتدیان ممکن است خطرناک باشد.

خطرات آسیب‌های مختلف
سراشیبی فشار بر مفاصل را افزایش می‌دهد. سربالایی خطر کشیدگی عضلات را بیشتر می‌کند. زمین صاف آسیب‌های ناشی از حرکات تکراری دارد. کفش مناسب برای هر زمین متفاوت است. تکنیک صحیح در شیب‌ها حیاتی است. گرم کردن قبل از دویدن در شیب ضروری است. تمرینات کششی پس از دویدن کمک‌کننده است. پیشگیری از آسیب نیاز به آگاهی دارد.